20.Yıl Melankoliası

 "Yaş almak kaçınılmaz ama büyümek isteğe bağlıdır."

 Kimsenin bilmediği dikenli bir yolda yürüyorum sanki. Dikenler beni büyütüyor, güçsüzlüğümle savaşmamda bana yardım ediyor. Hayattan aldığım her bir yaş, yoluma daha çok döküyor dikenleri. Ve ben durmadan büyüyorum. 20.yaş. Bu yaşlarımda daha çok şey başarmış olarak hayal ederdim kendimi. Şuan olduğumdan daha büyük olarak düşlerdim. Dönüp kendime baktığımda, düşlerimin hiçbir şeyiyim. Var olan kaygılarımın üzerine yeni kaygılar ekleniyor ve ben onları temizlemekle meşgulüm sadece. Zaten hayat olmasını istediklerimiz ve olanlar, geçmişin bilinirliğiyle, geleceğin bilinmezliği arasında ince bir çizgi değil midir?

Yirminci yaşımın bana kolaylıklar getirmesini dilerdim fakat biliyorum ki önce zorlukları aşmam gerek.Çok eksiğim; her yeni yaş, bana bunu hatırlatıyor. Büyüdükçe hayatın peşinden daha çok koşmam gerekiyor. Durmadan koşuyorum fakat yol, zirvesi bulutların üzerinde olan bir dağ gibi. Gittikçe yoruluyor, tırmandıkça güçsüzleşiyorum ve dinlenebileceğim tek bir yer yok.

Kulağımda hep aynı şarkı, gerçekleri yüzüme vurmak için çalıyor. Yirmi senelik hüzünlerim dağ gibi birikmiş duruyor karşımda. Hissettiklerimin ağırlığıyla donuklaşan kalbim de bırakıyor beni. Bense bekliyorum; köşeye sıkışmış, ağlamaklı bu çocuksu halimden sıyrılıp çıkabilmek için. Kapattığım kapılar arkasına saklanarak kendimle uğraşmaktayım. Kendimi en çok yine ben yoruyorum. Düşüncelerim ağır geliyor, düşünmeyi bırakamıyorum. Anlatmak istiyorum fakat ifade edemiyorum. Boşluklardan gelen bir kimsesizlik hissi başlıyor içimde. Bu halime de hüzünleniyorum, ağlıyorum. Buna nasıl izin veriyorum bilmiyorum. Hayatım metaforik. Bir çemberin içerisindeyim; düşüyorum, kalkıyorum, ağlıyorum ve kendi kendime hep aynı noktaya varıyorum. Her geçen yıl bu ruh hali daha da çok giriyor hayatıma. Yorgunluğum ve hüznüm bu yüzden.

Dinginliğimin ardındaki fırtınalarla boğuşuyorum. Fırtınalar geçmişten geliyor, benimle geleceğe ulaşmasınlar diye savaşıyorum, sessizce. Kendimleyim. Benden çok şey bekleyen çocukluğuma mahcubum. Henüz hiçbir hayalini gerçekleştiremedim onun. Sanıyorum, o hayallerin altında ezilmemek için yapıyor olacağım her ne yapacaksam. Düş kırıklıklarından uzakta olmayı umut ederken, sarsılmamak için direniyorum. Gücümü alabildiğim tek kaynak, içimdeki kaygılar. Onlarla savaşıyorum fakat yine onlara muhtacım. Kendim dışında her şeyden beklentisizim. Bir şeyler bekledikçe, daha mutsuz bir yaşama sahip olmak kaçınılmaz. Ve her yeni yaşımda da bunu sürdürebilmeyi diliyorum.